Çoook hızlıyım kimse bana yetişemiyor yaşamın kendisi bile

Yaklaşık bir aydır annem de babam da işlerine o kadar yoğunlaşmış ki ben onları sadece akşamları hatta bazen de geceleri görebilir oldum. Neyseki hayat yavaş yavaş normale dönmeye başladı. bu arada ben neler yaptım neler... birkere 29 Ekim Cumhuriyet bayramında yani 7. ayımın ilk haftasında üst dişlerim patladı. Hemen akabinde yerde emeklemekten sıkılıp yürüme denemelerine başladım. Aslında fena da gitmiyor diyebiliriz. Bulabildiğim her yüksekliğe uzanıp ayağa kalkıyorum ve elime geçen her nesneyi kemiriyorum. Bundan dedem de payını aldı. Bu sabah dedemin yanağına bir hatıra bıraktım. :) bir ısırdım ki.... dedemin gözlerinden yaş geldi :).

Dedem adli tıpa gidip rapor alacakmış işkence gördüğüne dair... anneme öyle diyor. Ben henüz reşit olmadığım için bana bir şey olmaz olan annemle babama olur :).

"Dedeciğim ama yanakların çok tatlıydı dayanamadım napiiimmm.....hem arada annemi de ısırıyorum o hiç kızmıyor sadece ahhhhh... diye bağırıyor okadar."

Diş çıkarma derdinden kurtulduğum için (şimdilik) artık iştahım da yerine geldi. En çok lüfer yemeği seviyorum. Yarım lüferi bir oturuşta yiyorum. meyva ile aram pek iyi değil ama mesela kerevizi çok hem de çook seviyorum.

Bu arada çok mutlu bir haber aldım. Ziynet'im mart 2008'de aramıza katılacakmış çok mutluyum. ben o zaman bir yaşımı doldurmuş olacağım için ona ablalık yapacağım. Es teyze merak etme ben onaçok iyi bakarım.